Kinderburgemeester

Met ingang van 1 september krijgen we in Stichtse Vecht een heuse kinderburgemeester. Dat heeft de raad besloten in de vergadering van  vorige week dinsdag. Alle kinderen die dit schooljaar  in groep 7 van het basisonderwijs zitten, kunnen zich binnenkort kandidaat stellen om als eerste het ambt van  kinderburgemeester van Stichtse Vecht te vervullen. De kinderburgemeester wordt op dinsdag 26 september officieel geïnstalleerd, als het nieuwe schooljaar net is begonnen. De benoeming geldt voor een heel schooljaar.

Ik verheug me zeer op de komst van de kinderburgemeester. Als gemeentebestuur vinden we het belangrijk dat inwoners meepraten als we beleid ontwikkelen; ook de jonge inwoners. Zeker in onze gemeente waar zoveel kinderen en jongeren wonen. Zij zitten vaak boordevol goede ideeën. Zoals bijvoorbeeld het idee waar dit allemaal mee begonnen is: Het voorstel  voor een kinderburgemeester is namelijk geopperd door de negenjarige Aimée van der Puijl.

Echter, in veel gevallen horen we als gemeentebestuur niet veel van al die goede ideeën van de jeugd. Daarom willen we de kinderen van Stichtse Vecht graag een stem geven en ze stimuleren om na te denken en mee te praten over wat zij belangrijk vinden in Stichtse Vecht. En ze maken zo ook nog eens kennis met het reilen en zeilen van hun gemeente. Kinderen zijn de toekomst, ook voor Stichtse Vecht.

Wat gaat de kinderburgemeester eigenlijk doen? Hij of zij gaat met mij of een wethouder mee naar belangrijke officiële gebeurtenissen, zoals de intocht van Sinterklaas, de viering van Koningsdag en de Dodenherdenking. De kinderburgemeester mag uiteraard ook zelf eigen activiteiten organiseren, zoals bijvoorbeeld een opening of een werkbezoek.

Het ambt van kinderburgemeester is volgens mij ontzettend leuk, maar ook best wel serieus. Het is geen louter ceremoniële functie. We nemen de kinderburgemeester serieus in wat hij of zij voor elkaar wil krijgen en proberen hem/haar overal bij te betrekken als het belang van kinderen en jongeren in het geding is. Hij/zij laat de mening van kinderen in de gemeente horen. Dit kan over van alles gaan, van bijvoorbeeld speelvoorzieningen en school tot sport of verkeersveiligheid. Samen met mij, de wethouders, de leden van de gemeenteraad en andere mensen in de gemeente zoekt hij naar oplossingen.

Ik zie de kinderburgemeester als een waardevolle collega. Ik ga ervan uit dat we elkaar goed zullen aanvullen. Allebei zullen we een verbinder moeten zijn; iemand die mensen bij elkaar kan brengen. De jonge burgervader of –moeder zal daarin vooral fungeren als verbinder tussen kinderen in de gemeente en de lokale politiek.

Het lijkt me ontzettend leuk om samen met de kinderburgemeester nieuwe dingen te bedenken om kinderen meer en beter te betrekken bij onze lokale democratie hier in Stichtse Vecht. Binnenkort gaat er een brief naar alle basisscholen in de gemeente waarin we beschrijven wie we precies zoeken, en hoe kinderen kunnen solliciteren. Ik kijk er nu al naar uit.

Tot ziens.

Update

Twee weken geleden heb ik u  het slechte nieuws van mijn ongeneeslijke ziekte moeten brengen. De reacties die ik naar aanleiding daarvan kreeg waren zonder uitzondering hartverwarmend. Bedankt voor al die kaartjes, mails, sociale media berichten, bloemen, opgestoken duimen, en zo meer.

De afgelopen tijd is veel nader onderzoek gedaan naar de aard en omvang van mijn ziekte. Dat heeft inmiddels voldoende informatie opgeleverd om te starten met behandeling. Wat mij betreft is het daarom een goed moment om u bij te praten over de stand van zaken op dit moment.

Daar waar ik de vorige keer al kon aangeven dat er sprake is van longkanker met uitzaaiingen weet ik nu dat dit beeld niet beter is geworden. Uit nader onderzoek is gebleken dat de uitzaaiingen breed verspreid zitten over mijn lichaam.. Ik merk dat de ziekte energie begint te kosten en dat de pijn een beetje toeneemt. Dankzij goede pijnstillers, een beetje meer slaap en minder werktijd lukt het me om de gevolgen daarvan te beheersen.

Binnen twee weken start de  chemotherapie. Dat wordt aangevuld met bestraling. De behandeling is vooral gericht op pijnbestrijding en verlenging van de tijd en de kwaliteit van het leven dat mij nog rest. Dat is ook waar ik me persoonlijk voor in ga zetten en waar ik in geloof. Maar ik ben ook realist, als het gaat over de toekomst denk ik nog steeds in maanden en niet in jaren.

Dat alles neemt niet weg dat ik me  fit genoeg voel om mijn afgeslankte takenpakket uit te blijven voeren. Medisch is dat ook verantwoord. Zoals afgesproken in het college van B&W concentreer ik mij op het voorzitterschap van College en Gemeenteraad, de portefeuille openbare orde en veiligheid en een aantal representatieve taken. Ik doe dat met bijzonder veel genoegen. Voorop blijft staan dat wat ik doe in het belang is van de samenleving en het besturen van Stichtse Vecht. Wat ik doe, wil ik goed doen. Dat is voor mij de voorwaarde om door te gaan. Ik laat mij hierover uiteraard goed adviseren door mijn gezin, staf en bestuurlijke collega’s. Tot zover. De komende weken staan dus in het teken van de behandeling. Zodra daar aanleiding voor is, kunt u er op rekenen dat ik met aanvullende informatie kom.

Tot ziens.

You’ll never walk alone

Vorige week woensdag publiceerde ik u op deze plaats een open brief over mijn ziekte en vertelde ik u dat ik  niet meer zal genezen. Veel mensen hebben het bericht gelezen. Alleen op mijn weblog stond de teller afgelopen maandag al  op 36000 unieke lezers.

De reacties die ik in de dagen na het verschijnen van de open brief ontving, waren hartverwarmend. Ik kreeg vele honderden reacties via deze site en allerlei sociale media maar ook kaarten, bossen bloemen, telefoontjes of mensen die me onderweg aanspraken. Ook waren er veel mensen die me kwamen vertellen dat ze voor me zouden bidden.  Afgelopen zondag vroeg een inwoner zelfs een plaatje voor me aan op Radio M Utrecht. ‘You’ll never walk alone’.  Ik hoorde deze week veel warme woorden, soms van inwoners die ik zelf nog nooit had gesproken. Sommige reacties heb ik met tranen in mijn ogen zitten lezen, ze waren allemaal zo lief.

Veel mensen lieten ook weten dat ze mijn open manier van communiceren over mijn ziekte waarderen. Het is mijn vaste overtuiging dat zo’n open communicatie de enige manier is waarop we serieus met elkaar in gesprek kunnen blijven en verbinding kunnen maken. Dat is voor mij de reden dat ik voorlopig ook met mijn weblog door zal blijven gaan. Via deze weg kan ik u op de hoogte houden van de ontwikkelingen en voorkom ik ongewenste geruchten.

Ik schreef ook dat ik mijn functie als burgemeester voorlopig nog wil blijven vervullen. Inmiddels heb ik daarover met vertegenwoordigers uit de gemeenteraad en met de wethouders goede afspraken kunnen maken.  Die afspraken komen er op neer dat ik vooral mijn wettelijke taken op het gebied van openbare orde en veiligheid en het voorzitterschap van de gemeenteraad en het college zal blijven doen. Uiteraard zo lang dat mogelijk is. Ik zal daarnaast  zolang dat gaat de honderdjarigen en de huwelijkjubilarissen blijven bezoeken. Ook op ander officiële momenten probeer ik aanwezig te zijn. Ik moet echter ook heel veel afspraken laten schieten. Wel zullen de locoburgemeester en de wethouders zoveel mogelijk dergelijke afspraken van mij overnemen. Ik ben hen daarvoor zeer erkentelijk. 

Wat ik wel jammer vind is dat ik door alle gebeurtenissen in de afgelopen week, veel meer dan me lief is,  in de belangstelling ben komen te staan. In de gemeente moet het natuurlijk vooral gaan over het belang van onze inwoners. Gelukkig hebben we in de 12 kernen van onze prachtige gemeente nog heel veel andere dingen te melden. Wat mij betreft krijgen al die onderwerpen de komende tijd ook weer meer aandacht in mijn column en probeer ik mijn ziekte weer een beetje op de achtergrond te houden.

Bedankt voor alle warme belangstelling.

Vrijheid

Op 4 mei herdenken wij in Nederland de slachtoffers die sinds de Tweede Wereldoorlog in oorlogssituaties of bij vredesmissies zijn omgekomen voor onze vrijheid en vrede. Met het college van burgemeester en wethouders, de waarnemend voorzitter van de gemeenteraad en enkele fractievoorzitters, proberen we de herdenking in Stichtse Vecht op zoveel mogelijk plaatsen bij te wonen. Zelf ben ik dit jaar aanwezig bij de dodenherdenking in Loenen aan de Vecht.

Voor mijn toespraak heb ik, net als vorig jaar,  de hulp ingeroepen van de jongeren. Ditmaal heb ik aan leerlingen van Regio Scholengemeenschap Broklede in Breukelen gevraagd mijn speech te schrijven. Ik moet zeggen dat ze daar veel werk van hebben gemaakt.

De klas heeft  drie toespraken voorgedragen, die in hun ogen tot de winnaars behoren.  Zij hebben zelf al een keuze gemaakt.  Ik heb deze gevolgd en zal morgen de tekst uitspreken die is geschreven door Rick Rodenburg. De andere toespraken zijn geschreven door Mariselle Pieters en Ward van Elk. Ook hun bijdragen zijn na te lezen op www.stichtsevecht.nl.

Alle drie de toespraken zijn uit het hart van de leerlingen tot stand gekomen. Ik zou het misschien iets anders doen, wat degelijker, ouderwetser in hun ogen. Maar ik vind het belangrijk dat de teksten ook jongeren aanspreken. Ik hecht eraan dat  jongeren bij de herdenking stilstaan bij wat vrijheid betekent en wat er aan vrijheid voorafging. Bij de dodenherdenking zijn immers steeds minder mensen aanwezig die de oorlog zelf hebben meegemaakt. Net als velen van ons kennen de aanwezigen de Tweede Wereldoorlog meestal alleen maar uit de verhalen van grootouders.

Tijdens mijn bezoek aan Broklede twee weken geleden vertelden de leerlingen dat zij door deze opdracht anders tegen vrijheid zijn gaan aankijken.  Ze dachten niet alleen aan de Tweede Wereldoorlog, maar realiseerden zich ook hoe fijn het is om in vrijheid en vrede te leven. Vrijheid is niet vanzelfsprekend, ook al weten wij niet beter. Wij zijn in Nederland wat dat betreft verwend.

De vrijheid om in een democratisch land te leven. De vrijheid dat ik deze column kan en mag schrijven. De vrijheid om mijn mening te geven. De vrijheid om te spreken in het openbaar. De vrijheid van godsdienst. De vrijheid van onderwijs. Er is nog veel meer te noemen.

Ik hoop dat het druk wordt bij de herdenkingen in de verschillende kernen van onze gemeente, en dat jong en oud daarbij aanwezig zullen zijn. Rick Rodenburg zal mij morgen vergezellen. Voor mij blijft één ding in al die jaren onveranderd bij de herdenking. De twee minuten stilte rond de klok van acht uur bezorgt mij elke keer weer kippenvel.

Tot ziens.

Verdriet

Inwoners van de gemeente Stichtse Vecht, lieve mensen,

Het liefst was ik jullie allemaal persoonlijk komen vertellen wat me is overkomen. Maar het leed is te groot en de tijd die me nog rest is waarschijnlijk te kort om dat bij iedereen te doen. Daarom val ik maar met de deur in huis. Na een korte periode van onderzoek heb ik vorige week het bericht gekregen dat ik longkanker heb. De ontwikkeling van mijn ziekte is in een fase waarbij genezing niet meer mogelijk is. Hoe het verloop precies zal zijn zal nader onderzoek nog moeten uitwijzen. Het is moeilijk, maar samen met mijn gezin, familie en vrienden heb ik me vast voorgenomen om niet bij de pakken neer te gaan zitten. We gaan zoveel mogelijk genieten van de tijd die nog over is.

Na ruim 2 jaar als burgemeester van Stichtse Vecht ben ik verknocht geraakt aan de inwoners van de gemeente en aan de uitdagingen van het ambt. In goed overleg met de gemeenteraad en de leden van het college van B&W zal ik de komende tijd bezien in hoeverre ik nog een tijdje een positieve en volwaardige bijdrage kan blijven leveren als burgemeester van deze prachtige gemeente.

Intussen weet ik me omringd door de mensen van wie ik hou en door uitstekende medici die mij helpen om de kwaliteit van leven zolang mogelijk te ondersteunen.

Ik zal u op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Het is mijn wens dat ik de komende tijd met u kan blijven lachen waar we dat in het verleden ook deden. Tegelijk hoop ik ook dat u mij nog steeds kritisch wilt benaderen waar dat in het verleden ook soms nodig was.

Met vriendelijke groeten,

Marc Witteman

burgemeester